در ایران باستان، آتش مظهر پاکی و راستی و گذر از آن به معنای رهایی از هرگونه آلودگی و ناپاکی بود. آنان برای گشایش گره‌های زندگی خود به فرشته نگهبان آتش که در زبان فارسی به نام «آذر» معروف است، پناه می‌برند و برای خشنودی او، در آتشدان‌ها و آتشکده‌ها چوب‌های خوشبو می‌سوزاندند. نیاکان ما در ایران باستان بر این باور بودند که نوروز را باید پاک و بی‌آلایش آغاز کرد. به همین سبب از روزها قبل، زدودن ناراستی‌ها از محیط زندگی و ذهن و روح خود را آغاز می‌کردند.
سنت زدودن ناپاکی‌ها از محیط زندگی «خانه‌تکانی» بود و رسم رهایی روح و ذهن از گره‌ها و ناپاکی‌ها «چهارشنبه‌سوری» شد. از آنجا که مظهر پاکی در ایران باستان آتش بود، ایرانیان برای رسیدن به مرحله پاکی، گذر از آتش را برگزیدند؛ همچون سیاوش که به سلامت از میان آتش گذشت.
به گواهی منابع تاریخی، این جشن در ایران باستان در روزهای آخر زمستان برگزار می‌شد ولی روز مشخصی نداشت؛ اما پس از ورود اسلام به ایران، به روزهای چهارشنبه موکول شد که از نظر اعراب روزی نحس بود.

«روابط‌عمومی انجمن ام‌اس ایران»